🌬️ Wniosek O Ukaranie Grzywną Za Niewykonywanie Kontaktów

Poniżej zamieszczam dla Państwa przewodnik o tym, jak przygotować wniosek o zagrożenie nakazaniem zapłaty wraz z uaktualnionym wzorem pisma. Pobierz przewodnik

^{Osoba, przeciwko której wniesiono do sądu wniosek o ukaranie w sprawie o wykroczenia to obwiniony. Podsumowanie: osoba podejrzana, podejrzany a oskarżony osoba podejrzana, to osoba, względem której organy podjęły pewne aktywności pozwalające przypuszczać, że jest ona traktowana jak podejrzany (choć formalnie nim jeszcze nie jest),} Problemem rozwiedzionych rodziców jest zwykle utrudnianie przez byłych małżonków kontaktów z ich wspólnym potomkiem. Zdarzają się jednak sytuacje odwrotne. Tata, rzadziej mama, po rozwodzie tak bardzo cieszą się swoją wolnością lub nową rodziną, że całkowicie zapominają o powinnościach wynikających z faktu posiadania dziecka z nieudanego związku. Syn lub córka nie zawsze rozumieją, dlaczego obecny wcześniej na co dzień rodzic, teraz nie znajduje dla nich czasu. W dziecku rodzi się poczucie, że nie jest już kochane albo co gorsza – że to ono jest winne całej sytuacji. Rodzicielskie prawo, ale i obowiązek Tymczasem jak wynika z art. 113 kodeksu rodzinnego rodzice oraz ich dzieci mają prawo, lecz także obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Polegać one mają na przebywaniu z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednim porozumiewaniu się, utrzymywaniu korespondencji, korzystaniu z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej. Jeżeli dziecko przebywa stale u jednego rodzica, sposób utrzymywania kontaktów przez drugiego rodzice powinni określić wspólnie, kierując się jednak dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia. Gdy rodzice nie mogą się w tej kwestii dogadać, o kontaktach z dzieckiem rozstrzyga sąd opiekuńczy. W orzeczeniu może ustalić bardzo szczegółowo ile razy w miesiącu, w jakich dniach i godzinach dziecko będzie spotykało się rodzicem, skąd będzie odbierane i dokąd odprowadzane. Zwykle sąd stara się rozdzielić rodzicielski obowiązek kontaktów tak, by dziecko przebywające na co dzień z jednym rodzicem miało kontakt z drugim chociaż w weekendy. Tato, tęsknię za tobą Co jednak robić, gdy rodzic stracił potrzebę kontaktów z własnym dzieckiem? Czy można je skutecznie wyegzekwować, podobnie jak alimenty? A jeśli tak, to czy takie wymuszone kontakty mogą prawidłowo przebiegać? Przed takim właśnie problemem stanęła nasza czytelniczka. - Po rozwodzie sąd przyznał mi opiekę nad 5-letnim synem i alimenty od byłego męża. Alimenty płaci regularnie, ale przestał widywać się z dzieckiem mimo, że ja nigdy nie czyniłam mu w tym przeszkód. Przez kilka miesięcy po rozwodzie spotykał się z synem 3-4 razy w tygodniu, odbierał syna z przedszkola, zabierał na plac zabaw, do swoich rodziców, wybrał się z nim na wakacje. Potem coraz rzadziej dochodziło do tych spotkań, być może dlatego, że mąż poznał nową partnerkę, ożenił się po raz drugi i urodziło się im dziecko. Teraz bywa i tak, że syn nie widzi taty całymi tygodniami. Gdy do niego dzwoni płacze, że za nim tęskni, ale jego ojciec wciąż tłumaczy się brakiem czasu. Nie mogę patrzeć, jak synek cierpi. Zastanawiam się czy jest jakiś sposób, by nakłonić jego ojca do częstszych spotkań z synem? – pyta czytelniczka. Okazuje się, że tak, choć dopiero od dwóch lat, bo tyle czasu obowiązują przepisy pozwalające wpływać na rodzica, który nie wywiązuje się z prawa/obowiązku kontaktów z dzieckiem. Nieodpowiedzialny dostanie po kieszeni - Opiekun, który obawia się, że sam nie będzie w stanie wyegzekwować od drugiego rodzica wystarczających kontaktów z ich dzieckiem, powinien przede wszystkim wystąpić do sądu opiekuńczego z wnioskiem o ich ustalenie – mówi Dorota Kupper, radca prawny z Centrum Prawa Rodzinnego, warszawskiej kancelarii specjalizującej się w sprawach rozwodowych i dotyczących kontaktów z dziećmi. - Orzekając w tej sprawie sąd może zastosować obowiązujące od sierpnia 2011 r.: przepis art. 582 1 § 3 kodeksu postępowania cywilnego, a w razie gdy rodzic narusza już prawomocne orzeczenie czy ugodę dotyczącą kontaktów – przepisy art. 598 15 - 598 21 Pierwszy z tych przepisów pozwala sądowi zastosować groźbę zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej rodzicowi, w razie uzasadnionej obawy naruszenia obowiązków wynikających z postanowienia o kontaktach. Groźbę taką może dostać zarówno rodzic, który utrudnia kontakty drugiemu, uprawnionemu do nich rodzicowi, jak i ten, który mimo zobowiązania do regularnych spotkań z potomkiem, wykręca się od nich i nie realizuje orzeczenia sądu. Pieniądze wypłacane są na rzecz drugiego rodzica. Czytelniczka może więc w postępowaniu o ustalenie kontaktów zgłosić swoje obawy i wnioskować do sądu o sformułowanie takiej groźby wobec ojca dziecka. Ustalając wysokość sumy pieniężnej sąd uwzględnia sytuację majątkową rodzica, wobec którego ma być wydany nakaz zapłaty. - W sprawach prowadzonych przez naszą kancelarię były już wydawane takie orzeczenia i sądy ustalały te kwoty na poziomie 200-500 zł za każde naruszenie. Z naszych doświadczeń wynika, że jest to skuteczny środek, który wielu rodziców motywuje do regularnych kontaktów – mówi Dorota Kupper. Groźbę zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej na rzecz drugiego rodzica sąd może zastosować również wtedy, gdy nie było o niej mowy w wydanym wcześniej postanowieniu o kontaktach lub ugodzie zawartej przed sądem lub mediatorem w tej sprawie. Wystarczy, że osoba, która jest uprawniona/zobowiązana do kontaktów z dzieckiem, nie wypełnia warunków postanowienia sądu lub ugody (Art. 598 15 § 2 Rodzic, który zlekceważy groźbę sądu, musi liczyć się z jej realizacja, czyli nałożeniem obowiązku zapłaty uprawnionemu ustalonej wcześniej sumy pieniężnej (Art. 598 16 Sąd ustala jej wysokość stosownie do liczby naruszeń. Prawomocne postanowienie sądu w tej sprawie jest tytułem wykonawczym bez potrzeby nadawania mu klauzuli wykonalności. To oznacza, że od razu można z nim iść do komornika, który ma uprawnienia do wszczęcia egzekucji. Nie da się wyłudzić dodatkowych "alimentów". - Choć z psychologicznego punktu widzenia straszenie rodzica sankcją finansową nie jest rozwiązaniem doskonałym i trudno w takiej sytuacji oceniać jakość kontaktu z dzieckiem, to jednak dopiero wtedy wielu rodziców uświadamia sobie potrzeby jakie ma dziecko – przekonuje Dorota Kupper. Co istotne, dziecko nie jest uczestnikiem postępowania o wykonywanie kontaktów, ale może być wysłuchane, zgodnie z treścią art. 216 1 tj. jeżeli jego rozwój umysłowy, stan zdrowia i stopień dojrzałości na to pozwala. Wysłuchanie odbywa się poza salą rozpraw, bez obecności rodziców. Dorota Kupper dodaje, że orzekając o groźbie zapłaty lub zapłacie sumy przymusowej sąd przeprowadza normalne postępowanie wyjaśniające, w którym umożliwia rodzicom złożenie oświadczeń i bada okoliczności sprawy, również przyczyny braku kontaktów. Jeśli są usprawiedliwione np. chorobą czy wyjazdem w związku z pracą sąd może oddalić żądanie, gdyż przesłanką tej odpowiedzialności z tytułu zobowiązania do kontaktów, jest możliwość wypełnienia obowiązków nałożonych w orzeczeniu czy przyjętych w ugodzie. - Dzięki temu skutecznie weryfikuje się ewentualne próby wyłudzenia pieniędzy przez rodzica, który wnosi o takie zabezpieczenie realizacji kontaktów z dzieckiem – mówi prawniczka. Radzi też, by rodzic, który wie, że nie będzie w stanie sprostać harmonogramowi kontaktów z dzieckiem z powodu różnych życiowych okoliczności, złożył wniosek o zmianę tego harmonogramu np. poprzez ograniczenie zakresu kontaktów. Zapobiegnie w ten sposób konieczności płacenia za niewywiązywanie się z obowiązku kontaktów z dzieckiem. Jak doprowadzić do ukarania rodzica za brak kontaktów z dzieckiem Radzi Ilona Waskan, adwokat prowadząca własną kancelarię w Koszalinie: Po pierwsze należy sporządzić wniosek, w którym poza oznaczeniem stron i sądu należy wskazać swoje żądanie, a mianowicie np. "wnoszę o zagrożenie rodzicowi (tu nazwisko) zapłatą oznaczonej kary pieniężnej za niewykonywanie ustalonych kontaktów z dzieckiem..." albo "wnoszę o ukaranie rodzica (nazwisko) karą pieniężna za ponowne niewykonywanie jego kontaktów ustalonych w orzeczeniu Sądu Rejonowego..." Składający wniosek powinien załączyć do wniosku dowody potwierdzające niewywiązywanie się rodzica z jego obowiązków np. zeznania świadków - domowników, krewnych, opinię psychologa, nagranie rozmowy telefonicznej, w której rodzic wykręca się od spotkań z potomkiem Brak stosownych dowodów spowoduje oddalenie wniosku, warto więc zadbać o ich zgromadzenie już przed wszczęciem postępowania. Wniosek wraz załącznikami składa się Sądu Rejonowego w miejscu zamieszkania dziecka. Należy dołączyć odpis orzeczenia sądu ustalającego kontakty rodzica z dzieckiem oraz wnieść opłatę sądową w wysokości czterdziestu złotych. To ważne, bo braki formalne odwlekają rozpoczęcie postępowania - sąd zmuszony będzie wezwać wnioskodawcę do ich uzupełnienia.

Postępowanie dotyczące wykonywania kontaktów z dzieckiem obejmuje dwa eta-py. W pierwszym z nich sąd orzeka o zagrożeniu nakazaniem zapłaty określonej osobie oznaczonej sumy pieniężnej za każde naruszenie. W 15art. 598 § 1 k.p.c. zagrożenie to jest adresowane do osoby sprawującej pieczę nad dzieckiem, która nie wykonuje albo

Według raportu GUS z czerwca 2015 r. „Dzieci w Polsce w 2014 r. Charakterystyka demograficzna” 22% dzieci w wieku 0–17 lat zamieszkiwało w badanym okresie albo z mamą (20%), albo z tatą (2%). Ponieważ liczba spraw w sądach rodzinnych stale rośnie, prawdopodobnie dziś te wartości są wyższe. Respektowanie prawa i obowiązku utrzymywania kontaktów przez rodziców i dzieci niezamieszkujących ze sobą może nastręczać niepełnym rodzinom wyzwań. Poszanowanie ustaleń dotyczących kontaktów w praktyce okazuje się trudne, jeżeli relacje żyjących osobno rodziców dziecka pozostają napięte. Zdarza się też, że rodzic traktuje orzeczenie sądu lub postanowienia ugody swobodnie, bo nie ma świadomości swoich obowiązków i odpowiedzialności za ich nieprzestrzeganie. Jak wyegzekwować kontakty? Dawniej Do sierpnia 2011 r., jeżeli jeden z rodziców naruszał rozstrzygnięcie o kontaktach, drugi mógł dochodzić wykonania orzeczenia na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego o egzekucji świadczeń niepieniężnych. Jeśli kontakty powinny były odbywać się poza miejscem zamieszkania dziecka, sąd nakładał grzywnę po uprzednim bezskutecznym upływie terminu zakreślonego do wykonania czynności i zagrożeniu grzywną na wypadek jej niewykonania. Natomiast gdy kontakty miały odbywać się w miejscu zamieszkania dziecka, rodzic sprawujący pieczę był zobligowany w nich nie przeszkadzać, a sąd nakładał grzywnę, gdy stwierdził naruszenie tytułu egzekucyjnego przez zobowiązanego (bez wyznaczania dodatkowego terminu do wykonania zobowiązania). Grzywna wynosiła do 1 000 zł. Można było ją zastosować ponownie. Suma nałożonych grzywien nie mogła przekroczyć 100 000 zł. Rodzic zobowiązany do uiszczenia grzywny musiał dokonać zapłaty w ciągu tygodnia. W przeciwnym razie ulegała ona zamianie na areszt. Beneficjentem grzywny był Skarb Państwa. Przedstawione rozwiązania uznano za nieskuteczne. Projektując zmiany w przepisach rozważano, czy w sytuacji niewykonywania lub niewłaściwego wykonywania kontaktów z dzieckiem przez jednego z rodziców nie powinny znaleźć zastosowania przepisy art. 5981–59814 które stanowią o przymusowym odebraniu dziecka. Ostatecznie środek ten uznano za zbyt drastyczny. Nie stosuje się go do egzekucji kontaktów. Dziś Ostatecznie do dodano przepisy art. 59815–59822 13 sierpnia 2011 r. weszły w życie przepisy art. 59815–59822 oparte na wzorach francuskich, które obowiązują do dziś. Przypominają poprzednio obowiązujące przepisy egzekucyjne, lecz zrezygnowano w nich, z zamiany kary grzywny na areszt. Regulację charakteryzuje dwuetapowość: Na wniosek osoby, według której doszło do naruszeń, sąd wszczyna postępowanie. Jeżeli stwierdzi, że rzeczywiście miały one miejsce, zagrozi osobie, która się ich dopuściła, uwzględniając jej sytuację majątkową, nakazaniem zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej na rzecz drugiej osoby za każde naruszenie obowiązku. Jeżeli zobowiązany nadal nie będzie stosował się do orzeczenia sądu, uprawniony musi jeszcze raz wystąpić z wnioskiem do sądu, aby sąd nakazał osobie nieprzestrzegającej obowiązków wynikających z orzeczenia lub ugody zapłatę odpowiedniej kwoty. Stanowi ona iloczyn sumy zagrożenia oznaczonej w postanowieniu sądu oraz liczby naruszeń. Złożenie wniosku jest niezbędne, by sąd zagroził nakazaniem zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej albo nakazał jej zapłatę. W sprawach dotyczących wykonywania kontaktów sąd nie działa z urzędu. Wniosek powinien spełniać wymogi formalne przewidziane dla pozwu. Ponadto należy do niego załączyć odpis wykonalnego orzeczenia albo wykonalnej ugody zawartej przed sądem lub przed mediatorem w przedmiocie kontaktów z dzieckiem. Wnioskodawca nie ma obowiązku wskazywać we wniosku wysokości sumy pieniężnej, lecz może to zrobić. Wprawdzie nie wynika to z przepisów, lecz sąd, oznaczając w orzeczeniu kwotę zagrożenia, uwzględni nie tylko sytuację majątkową zobowiązanego, ale także rodzaj naruszeń i okoliczności, w jakich nastąpiły. W uzasadnieniu wniosku trzeba opisać, do jakich naruszeń obowiązków w zakresie sposobu realizowania kontaktów doszło. Mogą one polegać na: niewykonywaniu kontaktów (np. na niestawianiu się przez rodzica na spotkania z dzieckiem albo na uniemożliwieniu dojścia spotkania do skutku przez rodzica sprawującego pieczę nad dzieckiem), niewłaściwym wykonywaniu kontaktów (np. na nieprzygotowaniu dziecka do spotkania z rodzicem uprawnionym do kontaktów, na spóźnieniu się na kontakty). Do naruszeń może dojść zarówno po stronie osoby, pod której pieczą dziecko pozostaje, jak i po stronie osoby uprawnionej do kontaktów. Nie musi to być rodzic. Przepisy o kontaktach z dzieckiem stosuje się odpowiednio do kontaktów rodzeństwa, dziadków, powinowatych w linii prostej, a także innych osób, jeżeli sprawowały one przez dłuższy czas pieczę nad dzieckiem. Osoby te, jeśli dysponują prawem do kontaktów ustalonym w orzeczeniu sądu albo w zawartej przed sądem lub mediatorem ugodzie, również mogą złożyć wniosek o zagrożenie ukaraniem grzywną i o nakazanie jej zapłaty. Na obu etapach postępowania sąd ma obowiązek wysłuchać uczestników. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie. Przepisy regulujące wykonywanie kontaktów stosuje się, gdy doszło do naruszenia obowiązków wynikających z orzeczenia albo z ugody zawartej przed sądem lub mediatorem. Jeżeli sąd w wyroku rozwodowym nie orzekł o kontaktach albo zakończyli Państwo związek nieformalny, nie uregulowawszy kwestii widywania się z dzieckiem w postępowaniu sądowym lub mediacyjnym, należy złożyć do sądu opiekuńczego wniosek o zmianę wyroku rozwodowego w zakresie kontaktów albo wniosek o ustalenie kontaktów. Sąd może zagrozić nakazaniem zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej tylko za naruszenie tych obowiązków dotyczących kontaktów, które wynikają z orzeczenia lub ugody. Sąd może orzec o zwrocie wydatków poniesionych w związku z przygotowaniem kontaktu (np. poniesionych kosztów podróży, kosztów pobytu dziecka). Sąd może na wniosek strony zagrozić nakazaniem zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej w razie uzasadnionej obawy naruszenia obowiązków dotyczących wykonywania kontaktów już w postępowaniu o ustalenie kontaktów. Właściwość sądu Sprawy dotyczące wykonywania kontaktów z dzieckiem rozpoznaje sąd opiekuńczy (sąd rejonowy – sąd rodzinny) miejsca zamieszkania lub pobytu dziecka. Opłata sądowa od wniosku o zagrożenie nakazaniem zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej za naruszenie obowiązków wynikających z orzeczenia lub ugody zawartej przed sądem lub mediatorem w przedmiocie kontaktów wynosi 40 zł. art. 58 § 1–1b i 113–1136 art. 58 § 1–1b i 113–1136 ustawy z 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (teks jedn. 2015, poz. 2082, ze zm.) art. 4453, 507, 568, 569 § 1, 5821 § 3 i 4, 59815–59822, 511 § 1 i 187 w zw. z art. 126 i 13 § 2 ustawy z 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (tekst jedn. 2014, poz. 101, ze zm.) art. 3 pkt 7a i 23 pkt 1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. 2016, poz. 623) Orzecznictwo: uchwała SN z 21 lutego 1968 r., III CZP 105/67 uchwała SN z 28 sierpnia 2008 r., III CZP 75/08 uchwała SN z 22 maja 2013 r., III CZP 25/13

o ukaranie i złoży na wezwanie prezesa sądu oświadczenie o braku materiałów postę-powania przygotowawczego lub czynności wyjaśniających, oskarżyciel posiłkowy sa-modzielnie będzie musiał dowodzić winy. Akta sądowe będą składały się bowiem wy-łącznie z pisma – wniosku o ukaranie wniesionego przez pokrzywdzonego i będą D oświadczenie życiowe uczy, że rodzice często naruszają uregulowane kontakty ze wspólnym małoletnim dzieckiem. Utrudnianie kontaktów z dzieckiem lub ich zaniedbywanie ma więc miejsce mimo ustalenia tych kontaktów w orzeczeniu sądowym (lub mocą ugody). Nowelizacją Kodeksu postępowania cywilnego z 2011 r. wprowadzono dwa skuteczne narzędzia służące dyscyplinowaniu rodziców w postaci zagrożenia nakazaniem zapłaty oznaczonej sumy na rzecz drugiego z rodziców. Zgodnie z treścią art. 598 ze znaczkiem 15 dzieje się tak, gdy: rodzic wiodący (przy którym znajduje się dziecko) nie wykonuje lub niewłaściwie wykonuje obowiązki wynikające z orzeczenia albo z ugody zawartej przed sądem w przedmiocie kontaktów z dzieckiem; rodzic uprawniony do kontaktu (obowiązany), albo osoba, której tego kontaktu zakazano narusza obowiązki wynikające z orzeczenia albo z ugody zawartej przed sądem lub przed mediatorem w przedmiocie kontaktów z dzieckiem. Przesłanki zagrożenia karą pieniężną, czyli utrudnianie kontaktów z dzieckiem lub ich niewykonywanie. Na wstępie podkreślić należy, że zgodnie z art. 113 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (w skrócie „krio”) rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej. Art. 113 ze znaczkiem 1 § 1 krio stanowi, że jeżeli dziecko przebywa stale u jednego z rodziców, sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem przez drugiego z nich rodzice określają wspólnie, kierując się dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia; w braku porozumienia rozstrzyga sąd opiekuńczy. Bez względu na to, czy źródłem obowiązku jest orzeczenie sądu, czy też ugoda między rodzicami, ustalenie kontaktów z dzieckiem najczęściej obejmuje częstotliwość spotkań (określone konkretnych dni, pór dnia, wakacji, ferii itp.) sposób kontaktu (np. spotkanie, ustalenie spotkań bez obecności lub w obecności danej osoby, umożliwienie rozmowy telefonicznej itp.) miejsca spotkań (np. miejsce zamieszkania małoletniego lub rodzica uprawnionego), inne obowiązki (np. odebranie dziecka ze szkoły, pomoc w odrabianiu lekcji, odwiezienie dziecka do domu itp.). Przykładowe postanowienie sądu rodzinnego w przedmiocie ustalenia kontaktów może więc wyglądać w sposób następujący: – w każdą środę tygodnia od g. 15:00-20:00; – w każdy pierwszy i trzeci weekend miesiąca od soboty g. 9:00 do niedzieli g. 19:00; – w okresie ferii – jeden tydzień; – w okresie wakacji – 2 tygodnie; – w okresie Świąt Bożego Narodzenia – w latach parzystych pierwszy dzień świąt; w latach nieparzystych drugi dzień świąt – od g. 10:00 do g. 20:00; – w okresie Świąt Wielkanocnych – w latach parzystych pierwszy dzień świąt; w latach nieparzystych drugi dzień świąt – o g. 10:00 do g. 20:00; – uczestnik jest zobowiązany do obierania córki z miejsca zamieszkania i odwożenia jej do miejsca zamieszkania po zakończonych kontaktach. Przesłankami stosowania zagrożenia nakazaniem zapłaty w obu postaciach są jakiekolwiek uchybienia w wykonywaniu ustalonych kontaktów. Na marginesie dodać należy, że jest to na ogół konsekwencją trwającego między rodzicami sporu i traktowaniem więzi emocjonalnej z dzieckiem jako środka represji, czy karty przetargowej. Naruszenie kontaktów przez rodzica wiodącego. Pierwszy z omówionych na wstępie przypadków dotyczy sytuacji, gdy rodzic wiodący (przy którym znajduje się dziecko) utrudnia kontakty z dzieckiem naruszając orzeczenie (ugodę) w tym przedmiocie. Najczęściej przybiera to postać ograniczania kontaktów rodzica uprawnionego poprzez: – utrudnianie kontaktów; – niewydawanie dziecka drugiemu rodzicowi; – odwoływanie spotkań z błahych przyczyn; – nastawianie dziecka przeciwko rodzicowi uprawnionemu i angażowanie go w konflikt; – wypowiadanie się w sposób niewłaściwy o rodzicu uprawnionym w obecności dziecka itp.; W powyższym kontekście podkreślić należy, że naruszeniem kontaktów jest nie tylko samo ograniczanie spotkań rodzica z dzieckiem. W orzecznictwie polskich sądów dominuje podejście kładące nacisk na istniejący po stronie rodzica wiodącego obowiązek odpowiedniego przygotowania małoletniego do kontaktów. Małoletnie dziecko z reguły jest podatne na sugestie rodzica, z którym na stałe przebywa. Zatem, za należyte przygotowanie do kontaktów to nie tylko przygotowanie fizyczne. Równie ważne jest wypracowanie u dziecka pozytywnego nastawienia psychicznego do spotkań z rodzicem uprawnionym do kontaktów. Jeśli zatem rodzic wiodący indukuje dziecku niechętny stosunek do spotkań z drugim rodzicem to nie można uznać, że w sposób prawidłowy realizuje swoje obowiązki nałożone orzeczeniem (lub ugodą) o kontaktach. Naruszanie kontaktów przez rodzica uprawnionego. Zgodnie z cytowanym wyżej art. 113 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (w skrócie „krio”) rodzice oraz ich dziecko mają prawo, ale również obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Jeżeli zatem rodzic uprawniony zaniedbuje te kontakty, rodzic wiodący może wnieść o zagrożenie zapłatą na jego rzecz określonej sumy pieniężnej. Tryb postępowania i kara pieniężna. Tryb postępowania, w którym sąd orzeka o zagrożeniu nakazaniem zapłaty oznaczonej kwoty na rzecz wnioskodawcy odbywa się dwuetapowo. Etap I to postępowanie wywołane wnioskiem o zagrożenie nakazaniem zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej. Wówczas sąd bada, czy w ogóle doszło do naruszenia kontaktów. Jeśli tak, w postanowieniu kończącym sprawę sąd zagrozi rodzicowi naruszającemu ustalone kontakty nakazaniem zapłaty oznaczonej kwoty za każde z naruszeń. Kwotę tą sąd ustali w oparciu o sytuację majątkową strony, której dotyczy wniosek. Istotą tego etapu jest ostrzeżenie rodzica winnego zaniedbań, że za każde z przyszłych naruszeń przyjdzie mu zapłacić. Etap II to postępowanie wywołane ponownym wnioskiem, tym razem już o zasądzenie oznaczonej w poprzednim postępowaniu kwoty. W toku tego postępowania sąd zbada, czy rodzic, któremu zagrożono nakazaniem zapłaty nadal utrudnia kontakty z dzieckiem lub je zaniedbuje. Wówczas sąd nakaże zapłatę określonej kwoty, której wysokość będzie odpowiadać iloczynowi liczby naruszeń i kwoty orzeczonej w pierwszym etapie postępowania. Z mojego doświadczenia zawodowego wynika, że postępowanie o zagrożenie nakazaniem zapłaty najczęściej nie trafia do drugiego etapu. Dzieje się tak, ponieważ represja finansowa ustalona na odpowiednio wysokim poziomie zniechęca do dalszych naruszeń i umożliwia prawidłowe wykonywanie kontaktów. . 190 564 530 358 79 540 417 705

wniosek o ukaranie grzywną za niewykonywanie kontaktów