Tytuły dostępne w naszym asortymencie przybliżają najnowsze odkrycia badaczy autyzmu, stosowane metody diagnozy, techniki terapeutyczne oraz sposoby wspomagania dzieci i dorosłych z tym zaburzeniem rozwojowym. Niektóre książki o autyzmie zawierają także wskazówki dotyczące monitorowania oraz oceny postępów terapii.
Przede wszystkim bardzo się cieszę, że udało się tak wyraźnie poprawić funkcjonowanie Wiktora i że widzą Państwo taką zmianę. To dobry znak. Na pewno intensywna, dobrana indywidualnie dla Wiktora terapia powinna w dalszym ciągu dawać poprawę. Jednak jak duża ona będzie, to już zależy od wielu czynników, od indywidualnego tempa rozwoju Wiktora, tego, na ile zdobywane umiejętności są szybko utrwalane, czy nie pojawiają się inne niepokojące zachowania. Wiktor jest jeszcze mały, stąd na pewno szansa na sukces jest większa, niż gdyby był starszy.
Nie jest to wtedy zabawa tylko autostymulacja z której staramy się dziecko wyprowadzać. Nie wszystkie ćwiczenia podane wyżej będą możliwe do opanowania ponieważ skala zaburzeń autystycznych jest bardzo szeroka, co oznacza, że nie każde dziecko ze spektrum autyzmu ma możliwości do radzenia sobie z każdym ćwiczeniem.
Pytanie nadesłane do redakcji Czy moje dziecko ma upośledzenie umysłowe lekkie? Synek ma 2,6 roku, od grudnia 2012 roku, kiedy dokładnie miał rok i 4 miesiące poszedł do żłobka, adaptacja była ciężka i trwała pół roku. Obecnie synek chodzi z chęcią do żłobka. Synek nie mówi, czasami powie mama, tata, baba, nie, am, daj, da. Od pół roku starałam się od pediatry uzyskać skierowania do specjalistów, bez rezultatu, powód - brak wskazań. Obecnie zmieniłam lekarza, dziecko miało badanie słuchu, które wyszło dobrze, również neurolog nie stwierdził żadnych nieprawidłowości. W żłobku na pytania moje o komunikację synka z rówieśnikami słyszałam, że jest dobrze, syn jest mądry itd. Zdruzgotała mnie opinia psycholog w żłobku, stwierdziła po jednorazowym badaniu, że syn rozwija się na etapie 1,4-rocznego dziecka. Mam szereg wątpliwości co do tej opinii. Badanie polegało na ćwiczeniach, np., żeby mały karmił misia - nie wykonał ćwiczenia, nigdy nie wykazywał zainteresowania pluszakami, nigdy też nie uczyłam go tego, więc skąd miał wiedzieć, nie lubi książeczek, więc też nie pokazał na obrazku wybranych przedmiotów czy zwierząt. Myślę, że to bardziej moje zaniedbanie, nie nauczyłam go tego, myślałam że przyjdzie na to czas. Teraz mogę tylko dodać, że raz mu w domu pokazałam, jak karmić lalkę i on już wie, wystarczy, że powiem, żeby dał lali pić lub jeść, to wie o co mi chodzi. Moim zdaniem jest dzieckiem mądrym, ale zbuntowanym, złość okazuje, gdy nie chce czegoś zrobić, przykładem może być wizyta u logopedy, gdzie syn nie chciał współpracować, logopeda powiedziała, że to jest szczęście w nieszczęściu, bo on bardzo dobrze wie, czego od niego oczekujemy, tylko buntuje się i jej zdaniem wyklucza to autyzm. Syn rozumie i wykonuje polecenia, np. wyrzuć papierek do kosza, przynieś buty. Lubi stać przed lustrem i wykonywać miny, mamy kontakt wzrokowy, jak tylko wracam z pracy, to ciągnie mnie za rękę, chce się bawić. Jest bardzo aktywnym dzieckiem, zawsze uśmiechnięty, wiem, że na pewno potrzebuje pomocy przy wczesnym rozwoju, czekamy na orzeczenie z poradni. Wiem, że synek nie mówi, ale czy to oznacza, że jest upośledzony w stopniu lekkim lub ma autyzm? Myślę, że źle zrobiłam, oddając dziecko do żłobka, właśnie syn był na etapie zaczynania mówić, potem chyba ze stresu lub długiej adaptacji, wszystkie początki stanęły w miejscu. Odpowiedziała lek. med. Magdalena Miernik-Jaeschke Psychiatra dzieci i młodzieży NZOZ Centrum Dobrej Terapii Postawienie rozpoznania upośledzenia umysłowego wymaga stwierdzenia: słabszego funkcjonowanie intelektualnego - bada się je za pomocą odpowiednich testów psychologicznych oraz zaburzeń rozwoju różnych umiejętności koniecznych w codziennym życiu, np.: komunikacji z innymi, zabawy, samodzielności, zdolności do uczenia się nowych rzeczy itp. Umiejętności dziecka porównuje się oczywiście w stosunku do oczekiwanych dla prawidłowo rozwijającego się dziecka w tym samym wieku. Do rozpoznania autyzmu konieczne jest stwierdzenie: trudności w nawiązywaniu relacji z opiekunami i innymi osobami, problemów z porozumiewaniem się zarówno mową, jak i w sposób niewerbalny, dziwacznych zachowań, zabaw i zainteresowań. Zdiagnozowanie zarówno upośledzenia umysłowego, jak i autyzmu wymaga bardzo dokładnej analizy informacji na temat funkcjonowania dziecka aktualnie i w przeszłości oraz zbadania go (obserwacji jego zachowania i funkcjonowania w różnych sytuacjach, wykonania odpowiednich testów psychologicznych). Takiej oceny powinien dokonać lekarz psychiatra dziecięcy, psycholog i logopeda. Ważna jest również ocena stanu neurologicznego przez neurologa dziecięcego oraz ocena ogólnego stanu zdrowia, której dokonuje lekarz pediatra. Dopiero po zgromadzeniu tych informacji można postawić ostateczną diagnozę. Warto podkreślić, że opóźnienie rozwoju mowy samo w sobie nie wystarcza do rozpoznania upośledzenia umysłowego ani autyzmu i może być przejawem innego, mniej złożonego problemu rozwojowego lub zaburzeń emocjonalnych u dziecka. Tak czy inaczej należy zawsze dążyć do postawienia całościowej diagnozy. Pozwala to dobrać optymalny sposób pomocy dla malucha. Z Pani relacji wynika, że z różnych źródeł otrzymała Pani wiele dość sprzecznych informacji na temat swojego dziecka. Pojedyncze spotkanie z psychologiem może rzeczywiście być mało miarodajne, ponieważ dzieci zestresowane nową sytuacją często nie współpracują. Zapewne będzie trzeba rozważyć ponowne badanie psychologiczne. Ponieważ synka zbadał już logopeda, neurolog i pediatra, warto byłoby teraz udać się z nim do psychiatry dziecięcego, który dokona oceny stanu psychicznego, zapozna się z zebranymi informacjami i wynikami badań pozostałych specjalistów, a następnie zaplanuje dalszą diagnostykę (jeśli będzie ona konieczna), postawi ostateczną diagnozę i zaproponuje, jak pomóc dziecku. Warto pamiętać, że do psychiatry dziecięcego nie trzeba mieć skierowania. Dzieci z autyzmem, które już mówią, mają trudności w użyciu zaimków osobowych. Często mówią o sobie używając drugiej lub trzeciej formy zaimka bądź używają imienia. Typowym zjawiskiem są problemy w opanowaniu struktur gramatycznych. Moje dziecko wyszło z autyzmu Często rodzice zadają pytanie: "Dlaczego moje dziecko nie Witam, na podstawie opisanych przez Panią zachowań synka trudno stwierdzić autyzm – zresztą diagnostyka tego zaburzenia nie jest łatwa i obejmuje szereg badań oraz długą obserwację dziecka. Proszę zapoznać się z tym artykułem, może okazać się pomocny: Nie napisała Pani skąd się wzięło przypuszczenie o autyzmie. Jeśli chodzi o słaby zasób słownictwa lub o to, że dziecko nie tworzy zdań, to warto wiedzieć, że wciąż ma na to czas. Pierwsze słowa padają zazwyczaj między 12. a 18. miesiącem życia, zaś do drugiego roku życia statystyczny maluch zaczyna tworzyć zdania. Niekiedy jednak pierwsze słowa pojawiają się przed 3. rokiem życia. To również jest w granicach normy, natomiast należy pamiętać, że kiedy coś budzi niepokój rodzica, to warto to skonsultować z lekarzem – w tym przypadku pomocne będą wizyty u neurologopedy lub psychologa. Specjalista może zasugerować ćwiczenia wspomagające mowę u dziecka oraz określić, czy rozwój mowy przebiega właściwie. Więcej o zaburzeniach rozwoju mowy przeczyta Pani pod tym adresem: Niewykluczone, że Pani syn właśnie pomiędzy 2,5. a 3. rokiem życia zacznie mówić więcej, bowiem na ten okres przypada intensywny rozwój mowy. Warto również stymulować dziecko poprzez rozmowę z nim – warto mówić jak najwięcej, unikając zdrobnień czy niepotrzebnych uproszczeń. Poza tym proszę jak najwięcej czytać (nie tylko książeczek dla dzieci, lecz nawet gazet dla dorosłych!), ale nie zmuszać dziecka do powtarzania czy składania zdań. Więcej o rozwoju mowy w naszym artykule: Proszę również obserwować dziecko – najczęściej to właśnie rodzice wychwytują drobne sygnały mogące świadczyć o jakimś zaburzeniu ze spektrum autyzmu. Natomiast to, że dziecko nie przesypia całej nocy nie jest wyznacznikiem żadnej choroby – niekiedy dzieci czteroletnie wciąż wybudzają się w nocy i jest to objaw fizjologiczny. Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.

Chłopiec z Saturna: jak dziecko autystyczne widzi świat / Peter Schmidt ; [tł. Monika A. Liesenfeld, Anna Wojciechowicz-Susfał]. - Warszawa : Fraszka Edukacyjna, 2015. 29. Czy moje dziecko ma autyzm?: jak rozpoznać najwcześniejsze oznaki autyzmu / Osnat Teitelbaum, Philip Teitelbaum. - Gdańsk : Harmonia Universalis, 2012

fot. Fotolia Dotychczasowe próby objęcia pomocą psychologiczną i pedagogiczną rodziny ukierunkowane były na ograniczanie wpływu lub włączanie rodziców do oddziaływań psychopedagogicznych. Tworzono także grupy wsparcia dla rodziców, a ostatnio podobne działania podjęto wobec rodzeństwa. Niewątpliwie największym błędem jest brak wsparcia rodzin z osobami autystycznymi oraz ograniczanie się jedynie do zabezpieczenia instytucjonalnej opieki nad osobami autystycznymi. Dąży się zatem do stworzenia całościowego systemu wsparcia rodzin z osobami przejawiającymi nie tylko autyzm, ale także głębokie deficyty rozwojowe, gdyż bez specjalistycznej pomocy, zabezpieczenia ekonomicznego i możliwości opracowania technik radzenia sobie ze stresem rodzina nie jest w stanie uporać się ze sprawowaniem opieki nad osobą przejawiającą głębokie deficyty rozwojowe. Pomoc dla rodzin, których członek jest autystyczny Autyzm powinien być postrzegany bardziej wszechstronnie, jako wpływający na szerszą strukturę funkcjonalną – ograniczoną nie tylko do dziecka czy najbliższej rodziny, ale uzupełnioną o terapeutów i środowisko lokalne. Konieczne staje się podjęcie działań wspierających, które ograniczają się do celów edukacyjno-opiekuńczych, ale obejmą swoim działaniem i zakresem rodzinę i terapeutów podejmujących starania o optymalne uspołecznienie osób z tym zaburzeniem. Niezbędne staje się odniesienie do kwestii wspomagania rodzin opiekujących się osobami z autyzmem w różnych przedziałach wiekowych. Rodzina „autystyczna”, tak jak każda rodzina, bez względu na strukturę tworzy specyficzne środowisko wychowawcze zdeterminowane niesieniem pomocy i wsparcia dziecku przejawiającemu głębokie deficyty rozwojowe. W przypadku głębokich zaburzeń powstaje problem interakcyjności – podejmowania prób nie tylko dopasowywania się osoby niepełnosprawnej do funkcjonowania środowiska rodzinnego (i innych), ale przede wszystkim wprowadzania znaczących przeobrażeń w organizacji systemu, w jakim znajduje się cała rodzina, a tym samym również zmian w funkcjonowaniu poszczególnych jej członków. Następują wówczas wzajemne podporządkowanie sobie systemu funkcjonowania rodziny oraz nasilenie zaburzeń, a także systemu działań wspierających. Przykładem sytuacji, w których opiekunowie podporządkowują się potrzebom dzieci z autyzmem, jest postawa matek, które najczęściej poświęcają swoje ambicje osobiste i zawodowe na rzecz wyprowadzenia dziecka z autyzmu. Takie podejście ujawnia się wysokim poziomem wypalania sił rodzicielskich oraz poszukiwaniem najskuteczniejszych metod wspierania dzieci. Analiza profilów stresu u matek dzieci z autyzmem wskazuje przede wszystkim na zaburzenia występujące w funkcjonowaniu rodziny z dzieckiem autystycznym (i nie tylko), w szczególności wynikające z funkcjonowania samego dziecka w sytuacjach społecznych (zwłaszcza zachowań wynikających z autyzmu i braku ich zrozumienia w środowisku lokalnym). Zatem stres rodzicielski może wpłynąć wtórnie na obniżenie zdolności opieki nad dzieckiem, szczególnie u matek, które znacznie gorzej oceniały swoje położenie, co wiąże się z aktywnością zawodową. Zobacz też: Metody stymulacji rozwoju psychoruchowego i społecznego dziecka autystycznego Kiedy dziecko ma autyzm… Miłość do dziecka jest silnie kojarzona z rolą macierzyńską. Nieodłączny element przywiązania stanowi poszukiwanie i utrzymywanie bliskości. Matki dzieci z autyzmem znajdują się w szczególnej sytuacji. Ich fizyczny kontakt z dziećmi jest sporadyczny, co wynika zarówno z rzadszego inicjowania go przez dzieci, jak i z ich reakcji na próby nawiązywania go przez matki (ucieczka, protest). Dziecko, które nie pozwala, by je brać na ręce, nie uśmiecha się, nie interesuje się obecnością matki albo nawet unika jej, stawia przed nią nietypowe wymagania. Naturalne zachowanie, wynikające między innymi z własnych doświadczeń związanych z rodzicami, się nie sprawdza. Brak wzorców postępowania i jasnych sygnałów (np. dziecko wciąż płacze, a nie można go uspokoić, biorąc na ręce czy przytulając) sprawia, że matka może się czuć bezradna. Winę za niepowodzenia w kontakcie z dzieckiem przypisuje sobie. Zaczyna reagować lękiem na różne jego zachowania, co jeszcze bardziej nasila trudności w komunikowaniu się. Matki dzieci dotkniętych autyzmem mają wiele powodów do tego, aby czuć się niepewnie w swojej rodzicielskiej roli. Podstawowe aspekty macierzyństwa – poczucie istnienia więzi emocjonalnej z dzieckiem, możliwość porozumiewania się z nim, poczucie wpływu na rozwój dziecka oraz satysfakcja, a nawet duma z jego rozwoju – są w ich wypadku ograniczone. Ponadto nie wiadomo, co jest przyczyną zaburzeń. Matki często doświadczają braku kontroli nad zachowaniem dziecka autystycznego, które bywa nieprzewidywalne. Rodzeństwo osób z autyzmem Jednoznacznie uwidacznia się w badaniach trudna sytuacja starszego rodzeństwa w rodzinie z dzieckiem autystycznym, co odzwierciedla się w poczuciu nieprzystosowania i niedowartościowania. U rodzeństwa dzieci autystycznych pojawiają się przede wszystkim zachowania introwertyczne, negatywizm, depresja i represja uczuć, co może skutkować powielaniem negatywnego wzorca przez dziecko z autyzmem. Wyniki badań przeprowadzonych przez Joannę Grochowską wskazują na konieczność objęcia indywidualną opieką rodzeństwa dzieci autystycznych. W przypadku rodziny z dzieckiem autystycznym, poza rodzicami, istotną rolę terapeutyczną odgrywa rodzeństwo. Brat lub siostra dziecka autystycznego są mimowolnymi osobami wspierającymi terapię, często podtrzymującymi cele i formy podejmowanych oddziaływań rozwojowych. Należy podkreślić potrzebę wspomagania tych dzieci w rozwoju, szczególnie w sytuacji skupienia się rodziców na działaniach terapeutycznych wobec dzieci z autyzmem. Nierzadko rodzeństwo musi pełnić dodatkowe funkcje związane z opieką, pomocą w domu itp. oraz jednocześnie wykonywać swoje obowiązki, szkolne, koleżeńskie. Analiza doniesień dotyczących wpływu zaburzeń autystycznych na rodzeństwo pozwoliła na wyodrębnienie dwóch kierunków. Pierwszy wskazuje na przyczyny występujących zaburzeń w rozwoju rodzeństwa w sferze zaburzeń emocjonalnych (podwyższenie poziomu lęku, poczucie zagrożenia i niespełnienia, lęk o przyszłość) oraz społecznych (izolacja). Drugi wskazuje na dobre przystosowanie rodzeństwa do sytuacji posiadania w rodzinie osoby autystycznej. Dzieci te są bardziej odpowiedzialne, tolerancyjne i skłonne do altruizmu niż ich rówieśnicy niemający chorego rodzeństwa. Problemem pozostaje wspieranie i kształtowanie mechanizmów samorealizacji tych dzieci jako czynników pozwalających na radzenie sobie w sytuacji trudnej, w jakiej się znalazły. Zobacz także: Jak energia dzieci autystycznych wpływa na ich zachowanie? Fragment pochodzi z książki "Dziecko autystyczne. Prawdziwa opowieść o Maciusiu." autor Beata Zawiślak (wydawnictwo Impuls, Kraków 2012). Publikacja za zgodą wydawcy. Bibliografia dostępna u redakcji.
Dyspraksja a autyzm – objawy. U autystyków z dyspraksją zauważyć możemy następujące objawy: • Problemy z wykonywaniem podstawowych czynności, takich jak sznurowanie butów, zapinanie guzików, szczotkowanie zębów. • Nabywanie pewnych umiejętności później niż rówieśnicy. • Zaburzenia koordynacji ruchowej. • Częste
Witam. Dziś dowiedziałam się, że moja córka ( za miesiąc 3 lata ) ma autyzm. Chciałam zapytać jakie są rokowania dla takich małych dzieci ? Córka mówi dużo dzwiękonaśladowczych dzwięków, powie jak robią zwierzątka( prawie wszystkie zna). Teraz zaczyna powtarzać słowa, ale skraca je bardzo - pi. Powie daj, tam, tu, idz. Lubi układać puzzle, książeczki. Ma kilka zaburzeń sensorycznych. Nie układa niczego w rządki, nie segreguje, nie boi się hałasu, nie zatyka rączkami uszu, nie ma wybiórczości pokarmowej, nie ma rutyny ( nie chodzimy jedną i tą samą drogą, nie mamy planu dnia, nie robimy nic po kolei), nie boi się tłumów. Czy to może być autyzm głęboki ? KOBIETA, 39 LAT ponad rok temu Agresja u dzieci autystycznych Autyzm to dziecięce zaburzenie rozwojowe. Częściej występuje u chłopców niż u dziewczynek. Sprawdź, co jeszcze warto wiedzieć na temat autyzmu. Obejrzyj film i dowiedz się więcej o agresji u dzieci autystycznych. Dobry wieczór! Rokowania - to bardzo trudno określić, tym bardziej, że diagnoza dopiero jest wystawiona. Zawsze można polepszyć sytuację dziecka, dlatego należy korzystać z WWR-ów. Konkretnej terapii dla dzieci z autyzmem, może dobrym rozwiązaniem będzie komunikacja wspomagająca AAC. Pozdrawiam Paweł Majcherczyk PM Logopedia 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Czy zaburzenia integracji sensorycznej i brak mowy to objawy autyzmu u dzieci? – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska Czy to mogą być początki autyzmu u córki? – odpowiada Mgr Alicja Maria Jankowska Czy to może być autyzm? Co robić? – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska Ćwiczenia dla dziecka z autyzmem – odpowiada Mgr Anna Suligowska Autyzm wczesnodziecięcy u dwulatki – odpowiada Prof. dr hab. Małgorzata Marszałek Czy 2-letnie dziecko może mieć autyzm? – odpowiada Mgr Agata Majda Czy to autyzm czy cechy autystyczne? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek Czy moje dziecko ma objawy autyzmu? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Dziwne zachowanie dziecka a autyzm – odpowiada Agnieszka Jamroży Czy moje dziecko może chorować na autyzm? – odpowiada Mgr Agnieszka Bartczak artykuły
. 674 211 60 786 603 550 93 389

moje dziecko wyszło z autyzmu